اخبار ورزشی : اعتراف کروس: دو روز نمی‌توانستم قدم از قدم بردارم!‏

به گزارش “ورزش سه”، چهار روز بعد از آنکه تونی کروس آخرین بازی ‏فوتبال زندگی‌اش را انجام داد، او در مصاحبه‌ای مفصل درباره شکست ‏آلمان مقابل اسپانیا و آنچه آن شب بعد از حذف شدن از یورو 2024 ‏در رختکن آلمان گذشت صحبت کرد. ‏

کروس می‌گوید تا آخر عمرش هرگز فیلم بازی آلمان- اسپانیا را تماشا ‏نخواهد کرد: “امکان ندارد تماشایش کنم”. تونی با این حال گفت بازی ‏آلمان و اسپانیا کیفیتی فوق‌العاده داشت: “از نظر کیفیت بعید ‏می‌دانم فوتبالی از این باکیفیت‌تر ممکن باشد”. ‏

کروس درباره تلخی شکست در مقابل اسپانیا گفت: “به شدت ‏احساس تهی بودن می‌کردم. آخرین باری که اینطور شدم سال 2012 ‏بعد از باخت در فینال چمپیونزلیگ بود”. تونی در ادامه گفت: “وقتی ‏از ورزشگاه با اتوبوس به کمپ تیم ملی برمی‌گشتیم این طولانی‌ترین ‏سفر برای من بود. باورتان نمی‌شود چقدر ناراحت بودم. البته که سه ‏چهار ساعت نمی‌شود در سکوت نشست. ما کم‌کم با بچه‌ها حرف ‏زدیم و این کمک کرد تلخی شکست برایمان کمتر بشود”. ‏

ستاره بازنشسته آلمان درباره ساعت‌های بعد از بازی گفت: “در این ‏جور مواقع است که هم‌تیمی‌هایتان را بهتر می‌شناسید. پاسکال ‏گروس شاید از همه ناراحت‌تر بود. باورتان نمی‌شود. کسانی که کمتر ‏بازی کرده‌اند قاعدتا باید کمتر ناراحت باشند، ولی در آلمان اصلا اینطور ‏نبود. همه بچه‌ها با تمام وجود سرخورده و ناراحت بودند”. 

کروس می‌گوید ناراحتی ستاره‌های آلمان بعد از پایان این سفر با ‏اتوبوس تمام نشد: “وقتی رسیدیم تا ساعت 6 صبح در این باره حرف ‏زدیم که از این به بعد چه می‌شود و چه باید بشود. آنجا بود که ‏فهمیدم این بچه‌ها علاوه بر اینکه فوتبالیست‌های درجه‌یکی هستند ‏چه آدم‌های خوبی‌اند”.‏

کروس از این فرصت برای ستایش از یولیان ناگلزمان، سرمربی آلمان ‏استفاده کرد و گفت: “یولیان نباید ناراحت باشد چون ما همه این را ‏می‌دانیم که او کارش را به بهترین شکل انجام داد. حتی ترکیبی که او ‏به یورو دعوت کرد بهترین تصمیم بود”. ‏

ستاره بازنشسته آلمان و رئال مادرید در ادامه گفت: “من تا دو روز ‏بعد از باخت نمی‌توانستم هیچ کاری بکنم. آدم باورش نمی‌شود ذهن ‏که درگیر باشد بدن را هم اینقدر درگیر می‌کند. نای راه رفتن نداشتم. ‏اگر می‌بردیم در نیمه‌نهایی باید با فرانسه بازی می‌کردیم و من ‏مطمئنم که در اوج آمادگی بدنی به میدان می‌رفتم ولی در آن دو روز ‏اصلا نمی‌توانستم دو قدم بردارم. مغزم آنقدر به هم ریخته بود که ‏نمی‌توانستم تا باغچه خانه‌ام بروم و کمی قدم بزنم”. ‏